Αναρτήσεις

Καταθλιπτική προσωπικότητα: Αγάπη & Εξάρτηση

Εικόνα
Το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή ενός καταθλιπτικού ανθρώπου είναι η αγάπη. Η επιθυμία να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Στηριζόμενος σε αυτά τα συναισθήματα, καλλιεργεί τον καλύτερο εαυτό του αλλά συνάμα τον καταστρέφει, δημιουργώντας του τα μεγαλύτερα προβλήματα. Το κύριο συναίσθημα που τον κατακλύζει σε μια σχέση, είναι  ο φόβος της απώλειας , κάτι που του προκαλεί πανικό, τον ρίχνει στη βαθιά κατάθλιψη και τον οδηγεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και πιεστικά μέτρα (απειλή ή και απόπειρα αυτοκτονίας) εξαιτίας αυτού του φόβου του. Για ένα καταθλιπτικό άτομο, δεν είναι εύκολο να κατανοήσει ότι ο σύντροφός του δεν έχει την ίδια ανάγκη προσέγγισης με εκείνον και εκλαμβάνει τη συμπεριφορά του ως έλλειψη τρυφερότητας, ανάγκη για αποστασιοποίηση ακόμα και ένδειξη του τέλους της αγάπης του! Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο ενός καταθλιπτικού ατόμου, και συνάμα μια από τις ωραιότερες ιδιότητές του, είναι η ικανότητά του να ταυτίζεται με τον άλλον, να αισθάνεται έντονη τρυφερότητα και α

Και τι κάνετε πια, εσείς οι δάσκαλοι;

Εικόνα
Και τι κάνετε πια, εσείς οι δάσκαλοι; Αυτή είναι λοιπόν, φίλοι συνάδελφοι, μια ερώτηση που θεωρώ δε θα βαρεθούμε ποτέ να ακούμε: Και τι κάνετε πια εσείς οι δάσκαλοι; Γιατί λέτε συνέχεια ότι κουράζεστε τόσο; Σχολάτε πιο νωρίς απ' όλους και έχετε και παράπονο; Τι σας παιδεύει ακριβώς; Η ζωγραφική και η ανάγνωση; Θα απαντήσω, λοιπόν, σε όλους εσάς που δε γνωρίζετε- ή δεν υποθέτετε, ή δε μάθατε ως τώρα- τι ακριβώς κάνουμε εμείς οι δάσκαλοι.  Δεν είναι τόσο εύκολο- όσο νομίζετε μερικοί- τα πρωινά που τα μισά παιδιά έρχονται νυσταγμένα και τα άλλα μισά εκστασιασμένα, να τα επαναφέρουμε στον ρυθμό του σχολείου και να μην επικρατεί ζούγκλα.  Δεν είναι απλό να τα εκπαιδεύσουμε πως να γράφουν, πως να μιλούν, πως να αντιδρούν, πως να φέρονται, πως να αλληλεπιδρούν. Δεν είναι παιχνιδάκι να τους δώσουμε να καταλάβουν πως μεγαλύτερη σημασία έχει να γίνουν σωστοί άνθρωποι και δευτερευόντως καλοί μαθητές.  Θέλει κόπο να τα πείσεις πως κάθε λάθος είναι το "σκαλάκι" για μια επιτυχία κι όχι

Γιατί Ξανά ;

Εικόνα
Τίποτα δε προμήνυε αυτή τη μεγάλη καταστροφή που θα ερχόταν. Μόνο μια -ίσως- παράξενα μουντή προηγούμενη ημέρα · ένα πρωινό που έμοιαζε συννεφιασμένο αλλά μάλλον δεν ήταν πραγματικά . Ί σως ήταν μια προοικονομία αυτού που θα αντικρίζαμε την επόμενη μέρα ανοίγοντας τα παράθυρά μας · σε όποια γειτονιά κι αν βρισκόμαστε · σ ε όποια συνοικία . Όλο το βράδυ, αυτό το εφιαλτικό βράδυ, οι φλόγες πάλευαν με τα δάση, με τα ζωα, με τα σπίτια, με τους ανθρώπους. Η φύση προσπαθούσε να επιβιώσει έχοντας απέναντί της μια φωτιά μανιασμένη, ασταμάτητη, θυμωμένη, που δε ξέρω ποιον και τι και γιατί ήθελε να εκδικηθεί. Δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Η νύχτα μπορεί να ήταν ανυπόφορη και βασανιστική για εκείνους που ζούσαν από κοντά αυτό το δράμα. Ήταν όμως και για εμάς τους υπόλοιπους δύσκολη. Αγωνιώδης. Αφόρητη. Για εμάς που ανυπομονούσαμε να μάθουμε έστω ένα ευχάριστο νέο για την εξέλιξη αυτής της τραγωδίας. Για εμάς που ανοίγαμε το ραδιόφωνο , την τηλεόραση, τα social media μήπως και -παρ’ ελπίδα- δού

Θελουμε πραγματικα να κανουμε "delete";

Εικόνα
Ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο, είναι-για ακόμη μια φορά-παντελώς τυχαίος. Καθώς περιηγούμην σήμερα το πρωί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίστηκε μπροστά μου ξαφνικά ένα άρθρο με τίτλο "Your brain has a delete button-Here's how to use it", ή αλλιώς ελληνιστί  "Το μυαλό σου έχει κουμπί διαγραφής- Εδώ θα δεις πως να το χρησιμοποιήσεις". Διαβάζοντας λοιπόν μερικές λεπτομέρειες, για τις εγκεφαλικές λειτουργίες, τη σημασία των νευρώνων, τη συνδεσιμότητα μεταξύ τους, κάπου στη μέση του άρθρου αφαιρέθηκα τόσο σκεπτόμενη το εξής: όλοι μας, έχει έρθει κάποια στιγμή-ή στιγμές-της ζωης μας, που βιώσαμε πόνο, απογοήτευση, ματαίωση και ευχηθήκαμε να υπήρχε ένας τρόπος, να διαγράφαμε όλα αυτά που μας πίκραναν, ώστε να συνεχίσουμε τη ζωη μας σα να μη συνέβησαν ποτέ. Αναρωτηθήκαμε, εαν θα γινόταν-αναίμακτα φυσικά-να αφήναμε πίσω μας άσχημες στιγμές, στιγμές που απορήσαμε "γιατί σε μένα", στιγμές που παρακαλέσαμε αυτό που μας συμβαίν